Episode Transcript
[00:00:00] Elimde olan hiçbir şeyin bana ait olduğunu hissetmiyorum. Eminim ki Tanrı bizi daha doğmadan seçiyor. Hiçbir şekilde yaşamayan bir varlığa iman etmiyorum. Biz O'nu test etsek dahi O bizi sevgisinden mahrum bırakmıyor.
[00:00:21] Merhaba, adım Recep Ergüntorun. 37 yaşındayım ve Gaziantep doğumluyum. Uzun zaman önce Antalya'ya geldik. Babamın buraya kesin olarak taşınma kararıyla açıkçası. 1992'den bu yana Antalya'da yaşamaktayım. 1992'de tabii ki okula ikinci sınıfa gidiyordum ve onunla birlikte burada yaşamaya başladık. 2000 yılına kadar hayatımız baya çalkantılı bir şekilde devam etti. Tabii neden 2000 yılına kadar diyorum? O zaman ailem İsa Mesih'le tanıştılar ve kısa bir sürede iman ettiler. Fakat ben bir türlü kabul edemedim açıkçası. Çünkü Mesih'in bizim günahlarımız için öldüğünden bahsettiler ve ben asla kabul edemedim ki yani benim günahlarım için neden bir başkası ceza çeksin?
[00:01:24] Çünkü o zaman yaşım küçüktü, çok iyi anlamadım açıkçası. Fakat ilerleyen zamanda ben de kiliseye gitmeye başladım, hem muazlara katıldım, gruplara katıldım, gençlik gruplarına ve birkaç da seminere katıldım. Sonrasında yine bu fikrim değişmedi açıkçası, uzun bir süre daha. Yani 2000 yılından 2016 yılına kadar değişmedi.
[00:01:54] 2009 yılında kesin olarak babamla birlikte çalışmaya başladım. Okulum bittikten sonra, üniversite bittikten sonra. Ve 2015 yılında evlendim. 2016 yılının 11. ayına kadar babamla birlikte çalıştık. Ve o zaman zarfında yani çok sıkı bir çalışmamız vardı babamla.
[00:02:23] Fakat çalıştığımızın bereketini görmüyorduk hiçbir zaman. Hep böyle ucu ucuna yaşıyorduk açıkçası. Yani ben nasıl ki bir ödemem vardı yarın için ve ben ondan hemen öncesi gün veya aynı gün ödeme almak gibi böyle ucu ucuna yaşıyorduk. Ve düşünüyordum ki biz çalışıyoruz, çabalıyoruz. Herhangi bir kötü alışkanlığım yok, babamın yok, ailemde kimsenin yok. Fakat bir türlü hayatımızda ekonomik olarak bir düze çıkamıyoruz.
[00:03:04] Ve bunu babamla da paylaştım. Ve o zaman düşündüm ki bizim eksik olan şeyimiz imanımız. Tanrı'yı biz hayatımıza ortak etmiyorduk o zaman. En azından ben ortak etmiyordum. Babam evet imanlıydı, ailem imanlıydı ama ben Tanrı'yı hayatıma ortak etmiyordum. Birçok insan gibi her şeyi kendim yapmaya çalışıyordum. kendi başıma başarılı olabileceğime inanıyordum ve o şekilde yaşıyordum. Tabii ki yine kötü bir alışkanlığım yoktu ve sürekli daha fazla çalışma eğilimindeydim. İmanımın eksik olduğunun da bilincindeydim bu zaman zarfında. Ve sonra 2015 yılında evlendim. Eşim Hristiyan, o zamanlı Hristiyan. O imanından geri kalmasın diye her pazar onunla birlikte kiliseye gitmeye başladım düzenli bir şekilde. Ve aradan yine 7-8 ay gibi bir zaman geçti. Bu sefer çalıştığımızın bereketini görmeye başladım. Ve o zaman oturdum uzun bir süre düşündüm. Dedim ki yani ne oldu hayatımda? Ben önceden bir bereket görmüyordum fakat şimdi bir bereket görüyorum açıkça. Görüyorum bunu. Ve dedim ki bu benim çabamla olan bir şey değil. Bu asla benim çabamla olan bir şey değil.
[00:04:25] Ve sonra düşündüm ki son 7-8 ay içerisinde yaptığım tek düzenli şey eşimle birlikte kiliseye gitmek. Tanrı'nın sözünü duymaktı. Başka yaptığım hiçbir şey yoktu. Bunun bilincine vardıktan sonra yine de 3-4 ay direndim açıkçası. Fakat bir gün gece yarısı yatağa uzandım.
[00:04:51] ve gözümü tavana diktiğimde içimden tek geçen şey Rab İsa'yı kurtarıcım olarak kabul etmekti. İçimden geçen tek şey buydu. Yani başka bir şey o anda düşünemedim. Ve o zaman düşündüm ve ikra ettim ki kendi kendime Rab İsa benim kurtarıcımdır. Ve o heyecanla eşimi uyandırdım ve dedim ki ben böyle böyle ikra ettim. O da çok sevindi ve sarıldı bana açıkçası. Ve ondan sonra pastörümüzü aradım, Ramazan ağabeyi. Ona söyledim, o da çok sevindi. Çünkü onlar yani 2000 yılından 2016 yılına kadar benim için dua ettiler. Annem her duada mutlaka benim Rab İsa'ya gelmemi arzuladı ve her dua toplantısında olsun, ev grubu toplantısında olsun bunu dile getirdi açıkçası. Hamdolsun ki o zamandan sonra kabul ettim. Kendi elimle asla kurtulamam. Benim mutlaka bir kurtarıcıya ihtiyacım var. Ve gerçekten bizim için bu fedakarlığı yapmış Mesih'e iman etmekten başka bir yolun olmadığına o zaman inandım.
[00:06:17] Hayatımdaki bereketi kendi gözümle gördükten sonraki direnmemdeki sebep de yani emin olmak istedim. Evet, daha önce bir bereketim yoktu, hayatımda bir bereket oldu ve bunun devamının edip etmeyeceğini yani bunun gerçekten Tanrı'dan gelip gelmediğini açıkçası test ettim kendimce. Ve tabii ki bundan iman ettikten sonra pişman oldum. Çünkü bir anlamda Tanrı'yı sınamış oldum fakat burada Tanrı'nın benim için olan sevgisini gördüm. Yani şükürler olsun ki biz onu test etsek dahi o bizi sevgisinden mahrum bırakmıyor.
[00:07:00] Bu yüzden ona o zaman da şükrettim açıkçası. 2000 yılında ailem iman ettikten sonra yani tabii ki benim de imana, iman etmem için bana müjdeyi duyurdular ve annem bir ara bayağı bunu söyledi bize, bana. Çünkü diğer kardeşlerim de kısa bir süre sonra iman ettiler. Yani ben önce çok karşı çıktım.
[00:07:27] Çünkü Alevi bir kökenden geliyoruz. Fakat kesinlikle Alevilikle yaşamıyorduk yani. Alevilik kurallarına göre yaşamıyorduk. Fakat kabul etmiyordum. Tabii ki o zaman daha genç bir insandım ve bazı kulaktan dolma bilgilerle hayatımı sürdürdüğüm için din değiştirmenin, Hristiyanlığa geçmenin çok yanlış bir şey olduğunu idrak ettim o zaman. Fakat bunun yanlış olduğunu daha sonra anladım tabii ki. İman etmeden önce tabii ki 2000 yılında ailem iman edince o zaman tanıştım zaten kiliseyle. Ondan önce bir kilise varlığı, yokluğu bir haberdim açıkçası. 2000 yılından sonra az önce de söylediğim gibi kiliseye katılmaya zaman zaman da olsa, gençlik gruplarına katılmaya, seminer, birkaç tane seminere katılmaya devam ettim ve ondan sonra o kadar sıcak bir ortamdı orası.
[00:08:29] Sıcak bir ortamdı. Yani aklıma gelen en uygun kelime bu. Çünkü şimdi önderlerimiz o zamanlarda gençlerdi ve neredeyse ben de onların aralarındaydım. Onlarla birlikte bir şeyler yapmak, kilisede aynı zamanda ufak tefek hizmetlerde de bulundum iman etmeden önce. Ve bu beni mutlu ediyordu. kilisede olmak. Mutlu ediyordu. Ama az önce de söylediğim gibi Mesih'in benim günahlarım için canını feda etmiş olmasını ben kabul edemiyordum çünkü o günah benimse, Adem'den gelen o günah benimse bunun cezasını benim çekmem gerektiğini düşünüyordum ve inanıyordum. Bu yüzden yüreğimi Mesih'e açamıyordum açıkçası. Ben iman ettikten sonra çalışma ortamında zaten ben inşaat sektöründe çalışıyorum ve fiil olarak kendimde çalışıyorum. Beton harma kalıp yapıyoruz ve orada zaten dindar insan veya dini vecibelerini yerine getiren insan sayısı çok az olduğu için Ve şu anda bile yani çalıştığım insanlar açıkçası saygı duyuyorlar. Şimdiye kadar Hristiyan olduğunu söylediğim zaman ters bir tepkiyle asla karşılaşmadım. Aslında bunu bekliyorum insanlardan ve istiyorum da bunu. Çünkü onlara gerçekten kulaktan dolma bilgilerinin ne kadarının doğru, ne kadarının yanlış olduğunu anlatmak için daha ziyade müjdeyi de duyurabilmek için o insanlardan bir ters tepki bekliyorum açıkçası. Çünkü onlar bana ters tepki verdiklerinde açıklamak daha kolay geliyor bana ve daha bir cesaretle anlatıyorum onlara ki Çünkü ben eminim inandığım şeyden. Eminim ve o anda da Rabbin benimle olduğuna iman ediyorum. Çünkü eğer karşımdaki insan Rabbin seçtiği biri de olabilir. Kurtuluşa erişebilecek biridir mutlaka. Çünkü her insan bunu hak ediyor. Bu yüzden istiyorum insanların bana ters tepki vermesini. Ilımlı yaklaşanlar çünkü merak etmiyorlar veya Tamam, sen onu seçmişsin. Sen hayatını ona göre yaşa. Yani çok merak uyandırmıyor onlar da bu olay. Ama tepki verenler de merak daha çok uyandırıyor. İman etmeden önce merak ettiğim çok büyük bir şey var benim açıkçası. İman etmeden önce de yine inşaatla çalışıyordum ve inşaat tehlikeli bir yer olduğu için birçok kaza atlattım.
[00:11:17] Ve iman etmeden belki 5-6 yıl önce diye annemle bunu konuştum. Ve o zaman da hissediyordum ki beni gerçekten koruyan biri var. Bunu hayatımda açıkça görüyordum. Çünkü trafik kazası da yaptım, inşaatta iş kazası da geçirdim falan. Ama çok şükür şimdi hiçbir yerim kırık değil. Hiçbir sakatlığım yok.
[00:11:43] ve sağlıklı bir şekilde yine aynı işi yapmaya devam ediyorum. Daha önce belimde kronik olarak yıllık beni yatağa yatıran bir rahatsızlık vardı ve şükürler olsun ki Rab bunu benden aldı. Ama bunu benden alış serüveni Benim Tanrı'ya saygısızlığımla başladı. Çünkü bir ara annem bize açıkçası bana daha fazla kiliseye gitmem için ve iman etmem için biraz baskı yaptığında Ve ben o zaman isyan ettim. Ve isyan ettiğimin ertesi gün ben okuldan eve ancak bir arkadaşımın yardımıyla gelebildim. Ve ondan sonra belki sabaha kadar tövbe ettim. O son oldu. Ondan sonraki yıllar ben o ağrıyı çekmedim. Yani bu da açıkçası iman etmemde büyük bir etken. Bu yüzden diyorum ki yani ben hayatım boyunca eminim ki Tanrı beni koruyor. Daha sonra seçilmişlik konusunda da biraz ilgilendim ve bu konuda düşündükten sonra da eminim ki Tanrı bizi daha doğmadan seçiyor. Bundan emin oldum. İman ettikten sonra En büyük gördüğüm fark iman etmeden önceki hayatımla ilgili. Evet o zaman da yine aynı karakterdeydim. Şu anda aynı duygu ve düşünce içerisindeydim. Fakat Tanrı benim o zamanki karakterimi iman ettikten sonra artık kendi yüceliğini yansıtmak için kullanmaya devam ettiğini fark ettim. Çünkü artık biz iman ettikten sonra kendimiz için yaşamıyoruz.
[00:13:41] Rabbin bize öğrettiklerini öğretmek için ve O'nun müjdesini yaymak için yaşıyoruz. Bu bizim artık en büyük amaçlarımızdan biri. Bunu da bildiğim için görüyorum ki Tanrı artık benim için hazırlamış ve vermiş olduğu karakteri kendi yüceliği için kullanmaya devam etti ve ediyor çok şükür ki. Ve değinmek istediğim bir konu var açıkçası hayatımla ilgili. Ve bugün dolayısıyla küçük de olsa bir mal varlığına sahibim. Fakat evliyim, iki tane çocuğum var. Bunu söylemek istiyorum şimdi. Ama şöyle bir durum var ki eşim hariç elimde olan hiçbir şeyin bana ait olduğunu hissetmiyorum.
[00:14:35] Yani buna sahip olduğum arabamda, cebimdeki parada her şey dahil. Fakat eşim benim sahip olduğum tek şey. Çünkü kitapta da yazdığı gibi, Tanrı beni sadece eşimle bir beden yaptı. Ben onun içinim, o da benim için. Söylediğim gibi bu diğer şeyler için geçerli değil.
[00:15:03] Ve ben onlara asla sahiplik hissetmiyorum. Bunu merak ediyorum neden olduğunu. Fakat bir yandan da bana güç veriyor. Çünkü herkesin bildiği gibi her şeyi Tanrı verdi. Her şeyi almakla da mükellef. Şükürler olsun ki ben bu sahiplik duygusunu hissetmiyorum.
